Roommate #เตียงเดียวหลินฮุน 10.3 - Promise (Part 3)

 Roommate

#เตียงเดียวกันหลินฮุน

10.3 Promise (Part 3)

.

.

.

.

หลังจากที่ขับรถกลับมาถึงห้องรูมเมทร่วมห้องที่สูงกว่าเขาหลายสิบเซ็นก็คว้าคอเขาไปจูบทันทีที่ปิดประตูห้อง กว่าจะผละจูบนั้นออกมาได้ก็แทบจะขาดลมหายใจ

“ขอไปอาบน้ำก่อน”

“อาบทำไม..ค่อยอาบทีเดียวเลย”

“เราเหนียวตัว เหม็นตัวด้วย”

“แต่...”

“เราอาบเสร็จแล้วไพก็อาบต่อด้วย”

เขาพูดจบก็เดินออกมาทิ้งให้อีกคนยืนค้างอยู่ที่หลังประตูห้องก่อนจะเข้าห้องไปในห้องนอนหยิบผ้าเช็ดตัวไปจัดการธุระของตัวเองในห้องน้ำ เขาเปิดน้ำให้แรงสุดการใช้งานของมันและปล่อยมันไหลผ่านตัวเขาไปเฉยๆพลางคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในหัว แทนที่คืนนี้เขาจะจบความสัมพันธ์แปลกๆนี่ในทางกลับกันเขาทำให้มันถลำลึกลงไปอีก เพียงแค่เขาสบสายตาที่อ้อนวอนนั่นเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอของอีกฝ่ายได้ 

ถ้าพูดกันตรงๆเขาไม่เชิงเหนื่อย เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่เขาเหนื่อยแต่กาย ส่วนจิตใจของเขาได้รับการเยียวยาชั้นดีแต่สิ่งที่เขาเจอมามันทำให้กลัว...กลัวที่จะรู้สึกไปมากกว่านี้ กลัวที่จะต้องกลับไปเป็นแบบเดิมที่เคยรู้สึก เขาจึงอยากที่จะหยุดมันก่อนที่มันจะยากเกินกว่าจะแก้ไขเขาไม่อยากจะเหนื่อยที่จะต้องห้ามใจตัวเองอีกแล้ว แต่วันนี้มันกลับผิดคาด ผิดทั้งหมด เพียงแค่เขาสบตาก็ไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของไพได้เลย รวมไปถึงร่างกายของเขาด้วย

ไม่เคยปฏิเสธมีแต่ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาเหนื่อยที่จะต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ลุ่มหลงสัมผัสของอีกฝ่ายเลยอยากจะหยุดมันก่อนที่จะมากไปกว่านี้ แต่ดูเหมือนเขาจะหายเหนื่อยจากสิ่งนั้นแล้วคงเพราะไม่ต้องห้ามใจอีกต่อไป

เขานอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงระหว่างที่อีกคนอาบน้ำ เอาจริงๆเขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรต่ออีกแล้วแต่เขานอนมาบนรถตลอดทาง ไม่มีความง่วงเลยสักนิดทั้งๆที่ก็ตีสองจะตีสามอยู่แล้วโทรศัพท์จึงเป็นทางเลือกเดียวที่แก้เบื่อเขาได้ในเวลานี้ เกือบหนึ่งเดือนที่เขาแทบจะไม่ได้เช็คโซเชี่ยลมิเดียเลย อินสตาแกรมของเพื่อนของเขาอย่างอีฟก็เริ่มมีจูเนียร์บ้างแล้ว ต่างจากจูเนียร์ที่มีแต่รูปอีฟเต็มไปหมดจนสงสัยแล้วว่าเป็นอินสตาแกรมของใครกันแน่ สองมือไถโทรศัพท์ไปเรื่อยๆสักพักก็รู้สึกได้ว่าเตียงอีกฝั่งยุบลงพร้อมกับลมร้อนที่รดอยู่บนซอกคอของเขา

“เราเคยบอกจิหรือเปล่า”

“บอกอะไร”

“เวลาจิอาบน้ำเสร็จแล้วมานอนจิตัวหอมมาก”

เขาประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้นแต่ไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรอีกฝ่ายก็ลุกล้ำเขามาในริมฝีปาก ส่งลิ้นเข้ามาเกี่ยวพัน เสียงดูดดึงริมฝีปากดังไปทั่วห้องนอนขนาดสี่เหลี่ยม มือหนาของอีกฝ่ายค่อยๆลอดเข้ามาใต้เสื้อนอนบางๆสอดเขามาที่หลังลูบไล้วนไปมา มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงบ็อกเซอร์บีบคั้นที่ก้อนเนื้อด้านหลัง เมื่อเขาร้องเรียกอากาศหายใจ ไพก็ผละจูบออกค่อยๆเล้าโลมที่ลำคอ เขาส่งเสียงร้องอย่างห้ามไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆใช้นิ้วกรีดผ่านตรงกลางก้นของเขา 

ไพค่อยๆเลื่อนตัวต่ำลงไปเสื้อนอนบางๆไม่ได้ถูกถอดและคนที่ย้ายตัวมาอยู่ข้างบนก็ไม่ได้ดูจะสนใจที่จะถอดมันแต่อย่างใดกลับกันคนด้านบนดูดดึงตุ่มนั้นโดยที่ยังมีเนื้อผ้ากั้นอยู่ สองมือสอดเข้ามาในใต้เสื้อบีบคั้นเอวของเขาแทน เขาจับไหล่อีกฝ่ายไว้แน่นเพราะการเล้าโลมที่หนักหน่วงของอีกคน ตุ่มชันขึ้นมาสู้เนื้อผ้าที่เปียกแฉะ คนด้านบนค่อยๆถอดเสื้อที่เปียกเป็นวงๆสองข้างออกให้

“ใส่เสื้อทำไม เรายังไม่ใส่เลย”

“ก็ไม่ชินนิ”

“ต่อไปจะทำให้ชินเอง”

พูดจบก็ประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ส่วนกลางลำตัวของเราสองคนเสียดสีกันไปมาตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ว่าไพไม่ได้ใส่เสื้อหลังจากออกจากห้องน้ำ แต่ไม่คิดว่าอีกคนนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวที่ปมไม่ได้แน่นมากนักไม่สามารถปกปิดแท่งร้อนข้างใต้ที่มันกำลังแข็งขันขึ้นมาได้ เมื่อคนด้านบนจูบจนพอใจแล้วค่อยๆเลื่อนลงไปจูบที่คอเบาๆตามที่เราเคยตกลงกันไว้ 

จากคอเลื่อนลงไปจูบหนักๆที่ไหล่จนเขาส่งเสียงร้องออกมา ด้านล่างที่เสียดสีกันอยู่ยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นไปทุกที ไพจูบจนทั่วไหล่ไล่ลงไปเรื่อยๆสร้างรอยตามลำตัว ไปจนถึงกลางลำตัว อีกฝ่ายลูบไล้เบาๆก่อนจูบลงไป เขาส่งเสียงปลดปล่อยความเสียวซ่านที่วนอยู่ในตัว บ็อกเซอร์ถูกถอดไปแทบจะทันทีที่เขาส่งเสียงร้อง ไพค่อยๆใช้นิ้วกรีดลงไปตามรอยแยกสีชมพู อีกฝ่ายค่อยๆส่งนิ้วเข้าไประหว่างรอยแยกนั้น

“อื้อ...ไพเราเจ็บ”

                           

“นิ้วเดียวเองนะครับ”

“แต่เราเจ็บ...อื้อไพ! อย่าเพิ่งขยับ”

“ขอโทษนะทนหน่อยได้ไหม จะทำเบาๆสัญญา”

“สัญญานะ”

“สัญญาครับ”

ตอนนี้เขาไม่สามารถไปต่อได้มากกว่านี้อีกฝ่ายจึงดันตัวเองขึ้นมาจูบปรนเปรอให้เขาลืมความเจ็บปวดด้านหลังก่อนจะค่อยเพิ่มจำนวน จากหนึ่งเป็นสองและเป็นสามโดยที่เขาไม่รู้ตัวจนกระทั่งอีกฝ่ายเริ่มขยับนิ้วเขาร้องในลำคอโดยที่ปากยังเชื่อมกับอีกฝ่ายอยู่ เผลอกัดปากเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเพิ่มความแรงและลึกขึ้นเรื่อยๆจนล้วงถึงจุดนั้นทำให้เขาผลักอีกคนออกแล้วส่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ไหนบอกว่าจะเบาๆไง”

“ก็เบาแล้วไม่งั้นเจ็บตั้งแต่นิ้วสองแล้วนะ”

“ก็มันเจ็บ”

“นานแค่ไหนแล้ว”

“จำไม่ได้แล้ว..รู้แค่นานมาก”

“แล้วกับไอ้ฮัน..”

“ฮันชอบไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วมาหาเรา เราไม่ชอบเวลาเห็นรอยบนตัว ยิ่งตอนเข้ามามันรู้สึกได้เลยว่าไปทำกับคนอื่นมาแล้ว”

“...”

“เราเลยไม่ให้ฮันเลยถ้าฮันเพิ่งไปกับคนอื่นมา”

“...”

“เราถึงให้ไพสัญญาไงและถ้าเราไม่ให้ก็ขอให้ไพรู้ไว้ว่าเพราะอะไร”

“ครับผมคุณจิรา”

“...”

“แต่วันนี้

.

.

.

.

คุณจิราต้องเรียกชื่อผมดังๆนะครับ”

อีกฝ่ายพูดจบก็ค่อยๆถอดนิ้วออกมาก่อนจะเอื้อมไปที่หัวเตียงหยิบกระเป๋าตังค์แล้วหยิบถุงยางออกมา 

“จะใส่ให้เรามั้ย”

“ทำไมไพลีลาจัง”

“อย่าโมโหสิเดี๋ยวใส่เองก็ได้”

อีกฝ่ายเงียบไปไม่ครึ่งนาทีก่อนจะค่อยๆถูแก่นกลางเข้ากับช่องทางรัก ร่างเล็กบิดไปมาบนเตียงนอนเมื่ออีกฝ่ายหยอกเล่น คนด้านบนถูกแก่นกลางไปมาจนพอใจก็ค่อยๆสอดส่วนหัวเข้ามา คนใต้ร่างส่งเสียงร้องไปทั่วห้องแขนแกร่งเป็นที่ระบายความเจ็บปวดได้ดี เมื่อเห็นว่าคนข้างล่างปรับตัวได้ก็เริ่มดันเข้าไปเรื่อยๆ

“อื้มมม”

“อ..อ่า..คะ คะค่อยๆ”

“รัดไปแล้วครับคุณจิรา”

“ก็บอกให้ค่อยๆ อื้อออ..อ่าา!”

อีกฝ่ายดันเขามาจนสุดเมื่อเห็นเขากำลังพูดอยู่ เขาเจ็บจนน้ำตาไหลที่หางตาเล็กน้อย คนด้านบนก้มลงมาจูบพิตน้ำตานั้น จูบไล่จากหน้าผา ตา จมูก แก้ม แล้วก็มาจบที่ริมฝีปาก ดูดดึงอยู่นานจนคนด้านบนเริ่มขยับส่วนล่างเขาร้องในลำคออย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกไป

คนด้านบนค่อยขยับสะโพกช้าๆแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่รู้สึกจุกและเจ็บไปทั้งช่องทางหลังก็เริ่มผ่อนคลาย ร่างสูงยังกระแทกเข้ามาเรื่อยๆไปตามแรงอารมณ์เขาเองก็เริ่มกระแทกสวนกลับไปยกสะโพกขึ้นสวนบางครั้งตามอารมณ์ 

“อื้ออไพช้าหน่อย”

“อื้มมอ่า”

“พ..ไพ ระเราไม่ไหวแล้ว”

“อื้มม แปบนึงนะครับจิพร้อมกันนะ”

“อื้ออ...ลินช้าหน่อยไม่งั้นจิจะไม่ไหวแล้วนะ..อื้ออ”

“จ..จิ..อื้ม อ่า จิรา”

“ลิน..อื้ออ..อ่าาา”

“อ่าา”

คนด้านบนยอมเบาให้ก่อนเราจะถึงพร้อมกันอีกฝ่ายกระแทกแรงๆเขามาสองสามครั้งก่อนจะถึงและดันเข้ามาลึกสุดเมื่อถึงจุดนั้น เขาจุกมากแต่ก็มาพร้อมกับความรู้สึกที่เต็มอิ่ม ร่างสูบจูบเบาๆที่ริมฝีปากไม่ได้ลุกล้ำเข้ามาแต่อย่างใด

“เก่งมากครับ”

“ก็ปกติ”

“แสดงว่าถ้าไม่ปกติจะเก่งกว่านี้ใช่ไหม”

“อะไรของไพกัน”

เราไม่ได้สนทนาอะไรต่อ ท่อนร้อนของไพยังอยู่ในตัวของเขาก่อนร่างสูงจะพลิกตัวเขาให้นอนคว่ำโดยไม่ถอดแก่นกายออกด้วยซ้ำ อีกคนประคองเขาให้ใช้แขนยันหัวเตียงเอาไว้ก่อนอีกฝ่ายจะเริ่มขยับไปมา 

“ลิน..มันลึกกว่าเมื่อกี้อีก”

“ถ้าไม่ลึกกว่าเมื่อกี้จะทำทำไมล่ะครับ”

“เบาๆนะ”

“ไม่เบานะแต่สัญญาว่าไม่เจ็บ”

อีกฝ่ายขยับสะโพกวนไปมาก่อนพร้อมกับโน้มตัวลงมาจูบที่ไหล่ไล่ไปทั่วแผ่นหลัง สองมือบีบเค้นเอวเลื่อนไปบีบเค้นก้นกลมที่สู้สายตาอยู่ตอนนี้ก่อนจะค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนเขาเองก็สวนกลับไปบ้างตามอารมณ์เสียงเนื้อกระทบดังทั่วห้องสี่เหลี่ยมดังที่ไม่แพ้เสียงครวญครางของเขาและรูมเมทตัวสูง

Rrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แต่เราสองคนอยู่ห้วงอารมณ์ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังแข่งเสียงเนื้อกระทบกัน แต่ความพยายามของคนที่โทรมายังไม่หมดลง สองสายผ่านไปเขาสู้สายที่สาม ในเวลาที่ดึกขนาดนี้ดูท่าแล้วสายปลายคงจะมีเรื่องเร่งด่วนพอสมควร ถึงเราสองคนจะเต็มไปด้วยอารมณ์ แต่ปลายสายที่ยังไม่ละความพยายามก็ทำให้เขาละเลยสายนี้ไปได้ยาก

“พะไพ...ของไพใช่มั้ย”

“ใช่ ชั่งมันเถอะตอนนี้ อื้มม”

“ต..แต่เขาโทรมาตอนดึก..ก อื้อ ขนาด..ดนี้คงด่วนจริงๆอื้ออ”

อีกฝ่ายเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาดูชื่อสายที่โทรเข้าก่อนจะค่อยๆลดความเร็วที่ส่งมาให้เขาเหลือเพียงแค่ขยับวนไปมาก่อนจะรับสาย อารมณ์ที่ค้างคาอยู่ลดลงไปตามความเร็วของสะโพกแต่ก็ลึกจนสร้างความเสียวซ่านให้เขาต้องกลั้นเสียงเอาไว้กลัวว่าปลายสายโทรศัพท์จะได้ยิน

“รู้มั้ยว่าที่นี่กี่โมงแล้ว”

“ห้ะ..แปบนึงนะ”

คนร่างสูงถอดแก่นกายออกไปก่อนจะพลิกตัวเขามาเผชิญหน้ากันก่อนจะจูบเบาๆลงบนริมฝีปาก ร่างสูงขยับปากแบบไร้เสียงอ่านความได้ว่าพี่เพชรโทรมาให้รอก่อน อีกฝ่ายคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง เขานอนแผ่ขยายเต็มเตียง อารมณ์ครึ่งๆกลางๆทำให้เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี สายตามองเพดานสีขาวข้างบนอย่างไร้จุดหมาย อยากจะหงุดหงิดแต่ก็ไม่รู้จะหงุดหงิดไปทำไม เพื่ออะไร และเหตุผลอะไร จิตใจตอนนี้ตีกันไปมายิ่งกว่าตอนที่ไพเข้ามาในตัวเข้าอีก

ไม่นานก็ได้ยินเสียงดังมาจากนอกห้องเขาควานหาบ็อกเซอร์มาใส่ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แต่ก็พาตัวเองออกมาได้ด้วยการคล้ำเตียงและกำแพงห้องนอน สิ่งที่เห็นอย่างแรกคืออีกฝ่ายกำลังหาอะไรสักอย่างอยู่อย่างร้อนรนที่เคาน์เตอร์ครัวในขณะที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาค่อยเดินไปหาอีกฝ่ายใช้เวลานานกว่าปกติกว่าจะถึง ถามเบาๆจนแทบจะไม่มีเสียง ได้คำตอบกลับมาว่า ‘อยากบุหรี่’ เขาเลยจับต้นชนปลายได้ว่าอีกคนพยายามหาอะไรสักอย่างมาระงับอาการนี้ ร่างสูงยังคงวุ่นกับการหาอะไรสักอย่างที่เขาเดาว่าเจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหาอะไร คงเป็นเพราะฟังปลายสายพูดมากกว่าตอบ ไพตอบไปแค่ไม่กี่คำและทิ้งช่วงนานทำให้อยากบุหรี่จนเป็นแบบนี้

ไพยังคงตั้งใจฟังปลายสายพูดอยู่ แต่สายตาและการกระทำที่ลนลานทำให้เขาแอบรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุหลักของอีกฝ่ายเหมือนกัน เขาจับร่างสูงให้มาเผชิญหน้ากันแต่อีกฝ่ายลนลานจนเขาสู้แรงไม่ค่อยได้ เคาน์เตอร์ครัวเป็นสิ่งที่ช่วยพยุงให้เขายังยืนอยู่ได้ เราจ้องตากันไม่นานร่างสูงก็ก้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากกดลงที่แก้มก่อนเขาจะอ่านปากอีกคนได้ว่า 

‘ช่วยให้หายยากบุหรี่หน่อย’ 

ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรอีกฝ่ายก็รุกล้ำเข้ามาให้โพรงปาก เราสองคนไม่ได้หลับตารับสัมผัส แค่จูบค้างเอาไว้มีเม้มปากดูดดึงริมฝีปากบ้าง บางครั้งเขาก็โดนกัดเบาๆเข้าที่ริมฝีปาก นับเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ทำอะไรแบบนี้เขายิ้มเล็กน้อยให้กับการกระทำของร่างสูง ผละปากออกไปตอบรับปลายสายก่อนจะประกบเข้ามาอีกครั้ง 

ครั้งนี้ค่อยเรียกว่าจูบจริงๆ ไพเพิ่มความรุนแรงขึ้น ทั้งกัดทั้งเกี่ยวพันจนเขาหายแทบไม่ทันแต่ก็ต้องระวังไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปจนปลายสายได้ยิน ไพไม่ยอมหยุดจูบนี้ง่ายๆจนเขาไม่สามารถทรงตัวยืนได้แล้ว อีกคนจึงประคองเขาขึ้นนั่งบนเคานท์เตอร์ครัว เขาได้ยินพี่เพชรถามถึงสาเหตุที่เงียบแต่ไพก็ไม่ได้ถอนจูบออกจนเขาไม่ไหวแล้วจริงๆถึงยอมถอนจูบออกไปตอบรับพี่ชาย 

มือหนาไม่อยู่เฉยเช่นเดียวกับสายตาที่มองไปทั่วร่างกายของเขา มือหนาที่ยังว่างอยู่ล้วงล้ำเข้ามาในเนื้อผ้าบางๆด้านหลังก็จะลากผ่านช่องทางที่เพิ่งถูกใช้งานไป เขาสะดุ้งเล็กน้อยยิ่งอีกฝ่ายค่อยๆดึงบ็อกเซอร์เขายิ่งควบคุมตัวเองยาก นิ้วยาวหยอกล้อเล่นไปมาเขายิ่งทรมานกลัวว่าเสียงร้องจะดังจนปลายสายได้ยิน แต่ไพก็คือไพเขาไม่เคยปฏิเสธการกระทำของอีกฝ่ายได้เลย บ็อกเซอร์ถูกปลดออกไปผ้าขนหนูของอีกฝ่ายเองก็เช่นกัน ร่างสูงค่อยๆอ้าขาของเขาออกไปก่อนจะเอาตัวเองเขามาแทนที่ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำสองอย่างพร้อมกันได้ยังไงหรือเพราะไม่ต้องมาทรมานจากความเสียวซ่านเท่าเขากัน

แก่นกลางที่เสียดสีไปมาค่อยๆถูกเจ้าของมันสอดใส่เข้ามาจนสุด เป็นช่วงที่ทรมานที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้ เขาแทบจะกัดไหล่อีกฝ่ายจนห้อเลือดเพราะกลัวว่าเสียงจะหลุดออกไป ร่างสูงเริ่มขยับวนไปมาไปมาแทนการกระแทก ยิ่งขยับยิ่งลึกจนเขาจิกลงบนไหล่ไล่ไปที่หลังเพื่อระบายความเสียวซ่าน อีกฝ่ายไม่มีท่าทีที่จะหยุดไม่หนำซ้ำยังเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาได้บอกให้อีกฝ่ายลดความเร็วลงบ้างแต่ร่างสูงก็ดูจะไม่ฟังเขาเลย แถมตอนนี้ยังยึดเอวเขาไว้แล้วเริ่มกระแทกจนเสียงเนื้อดังกระทบกัน

(ไอ้ไพนี่มึงเอาเด็กอยู่หรอ)

“ม..ไม่ใช่เด็กก”

(ไอ้เหี้ยใจเย็น คุยกับกูก่อนจะจบแล้ว)

“อยากโทรมาเวลานี้ทำไมล่ะ”

(เออกูขอโทษ แต่มึงคุยกับกูอยู่มั้ยล่ะ)

“ขอห้านาที”

เป็นบทสนทนาที่เขาได้ยินก่อนร่างสูงจะกดปิดเสียงแล้ววางโทรศัพท์ลง มือสองข้างที่ตอนนี้ว่างแล้วจับเอวคนตัวเล็กไว้แล้วเริ่มกระแทกเขามาเต็มที่ ที่พยายามกลั้นเสียงของตัวเองไว้ในตอนแรกก็ร้องครางออกมาทันทีที่เห็นว่าปลายสายไม่มีทางได้ยินแน่ๆ

“ไพพพ..อื้ออออ”

“อื้มม..”

“พ..ไพเร็วอีก..อ่า..อื้อ!”

“มะมันไม่ถนัด เข้าได้แค่นี้”

“อื้ออ...ไพอ่าาา”

“อื้อจิรา”

ร่างสูงเพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆตามคำขอ จิรายกแขนขึ้นมาคล้องคอเอาไว้ก่อนจะกระแทกสวนไปเช่นกันเพราะสถานที่ที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้ร่างสูงเขาไปไม่ได้เท่าที่ควร ยิ่งอารมณ์พุ่งสูงขึ้นความต้องการก็เพิ่มขึ้นตาม เสียงเนื้อที่ดังแข่งกับเสียงร้องของเราสองคน

“อื้อลิน..เร็วอีกนิด..ดใกล้แล้ว”

“อื้อออจิรา..อ่าาาา”

“อ่าาา....ลิน..อื้อ!!”

อีกฝ่ายกระแทกแรงๆก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวเขามาในตัวเขามันร้อนอยู่ข้างในจนเขารู้สึกได้ว่ามันเยอะจนบางส่วนก็ไหลย้อนออกมา ส่วนหน้าท้องของร่างสูงก็เปื้อนไปด้วยน้ำสีขาวของเขา อีกฝ่ายส่งมือมารูดรั้งช่วยเขาอีกทางยิ่งทำให้จำนวนน้ำเพิ่มมากขึ้นไปอีก ร่างสูงอุ้มเขาให้นอนลงที่โซฟาโดยที่ยังค้างแก่นกายไว้ในลำตัวเขา อีกฝ่ายไม่ได้ขยับอะไรแต่ให้ความสนใจกับบทสนทนาในโทรศัพท์แทน

“เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะช่วยแล้วกัน”

“แต่ถ้าไม่ได้ก็อย่าว่ากันนะ”

“อืมเจอกัน”

อีกฝ่ายวางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะหันมาสบตากับเขา 

“ขอโทษที่พี่เพชรมากวน”        

“ไม่เป็นไร”

“ถ้างั้น...ต่อนะ”

“แต่เราเหนื่อยแล้วพรุ่งนี้ต้องไปประชุมเรื่องละครเวทีอีก”

“ยกเลิกไปก็ได้..นะครับ”

“ไม่ได้”

“ถ้างั้นขออีกรอบนะ”

“แต่เราขอหลับ”

“ถ้าหลับได้ก็ลองดูครับ..คุณจิรา”

.

.

.

.

tbc

เรทเท่าไหร่ดีคะ? จัดไปสิบหน้าเต็มๆสูบพลังมากก เอ็นซีควรที่จะยาวสิบหน้าหรือไม่55555

อย่าลืมกลับไปเม้นกันด้วยน้า แล้วก็ขออนุญาตหายไปสอบค่ะ เสร็จแล้วเขาจะกลับมาน้าาา

#เตียงเดียวกันหลินฮุน (ไม่อัพดึกไม่ใช่เรา5555)