Roommate #เตียงเดียวกันหลินฮุน 8 - Drunk on a feeling
8
Drunk on a feeling
หลังจากวางสายร่างสูงก็รีบลุกออกมาจากร้านอาหารทันที ปลายสายที่โทรน้ำด้วยเสียงสะอื้นน้ำตา จากการคุยกันแค่นาทีกว่าๆได้ความว่าจิราอยู่แถวๆคอนโดของฮันสักแห่งแถวนั้นที่จะพอมีที่ให้จิรานั่งร้องไห้ได้ และไพคิดว่าสาเหตุที่ทำให้จิราไม่ได้มากินข้าวกับเขาในตอนเที่ยงก็มาจากผู้ชายชื่อฮัน
จากร้านอาหารที่ไพเพิ่งจากมาอยู่ไกลจากคอนโดของฮันพอสมควร ในเมืองที่รถติดเป็นอันดับต้นๆของโลกแน่นอนว่าไพไม่สามารถหลีกหนีปัญหานี้ได้ โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆยังสั่นไม่หยุดแต่นิ้วยาวก็ไม่ได้สนใจจะกดเข้าไปดู แต่กลับกันใจจดจ่อถึงคนที่โทรมาร้องไห้เมื่อกี้และเขาเลือกที่จะโทรออกไปหาคนที่คนกำลังจะไปเจอ
เขาส่งเสียงเรียกไปแต่เสียงที่ส่งกลับมาเขาได้ยินมีเพียงแค่เสียงร้องไห้ตอบกลับมา เขาเลือกที่จะไม่พูดต่อและปล่อยให้เสียงร้องไห้ดังอยู่อย่างงั้น ภายในหนึ่งชั่วโมงเขาก็มาถึงสถานที่ปลายทาง สายตัดไปตั้งเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาเลือกที่จอดรถในช้อปปิ้งมอล์ลเล็กๆแห่งเดียวแถวนั้น ทันทีที่จอดรถเสร็จเขาก็รีบลงรถทันทีเพราะเขามาถึงช้าไปจากที่คาดคะเนอยู่มาก นิ้วยาวกดโทรศัพท์หาเบอร์ล่าสุดที่ช่วงนี้เป็นเบอร์ที่เขาโทรออกบ่อยพอสมควร
“ฮัลโหลเราถึงแล้วนะ จิอยู่ไหน” ทันทีที่รับเขาก็รีบถามถึงปลายสายทันที
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“มองดูรอบๆก็ได้ มีอะไรเป็นจุดเด่น”
“เราว่าเรานั่งอยู่โซนเอ้าท์ดอร์ของห้างสักแห่ง”
“ห้างแถวนี้ก็มีห้างเดียวนะ”
“นั้นสิเราก็โง่จัง” เขาหัวเราะเบาๆตอบกลับไป บทสนทนาเงียบอีกครั้งแต่ขายาวๆยังคงก้าวอย่างต่อเนื่อง ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ สายโทรศัพท์ยังไม่ได้ถูกตัดไป แต่ก็ไม่มีบทสนทนาใดๆเช่นกัน มันเงียบจนกลัวว่าอีกคนจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
แล้วก็ไม่ได้ต่างจากที่เขาคาดคิด เสียงร้องไห้ดังขึ้นมาจากในสาย อีกใจเขาก็อยากจะพูดปลอบแต่สายตาและสองขาของเขากำลังตามหาคนในสายอย่างเร่งรีบ เลยไม่ได้มีเสียงอะไรในสายอีกนอกจากเสียงร้องไห้ของอีกคน
สองขายาวหยุดเมื่อมาถึงโซนเอ้าท์ดอร์ของห้าง เนื่องจากมันไม่ได้เป็นห้างที่ใหญ่โตอะไรมากนัก และเวลานี้ก็ไม่ได้มีคนพลุกพล่านคงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาด้วย ด้วยความสูงร้อยแปดสิบกว่าๆทำให้เขาสามารถเห็นอะไรได้ไกลและกว้าง
แปบเดียวเท่านั้นสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่ร่างเล็กๆที่กำลังก้มหน้าก้มตา มือข้างหนึ่งคอยเช็คน้ำตาทีไหลลงมาบนแก้มทั้งสอง ส่วนมืออีกข้างกำลังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่
“วางสายเราแล้วเอามือไปเช็ดน้ำตาดีกว่ามั้ย ดูท่าว่ามือเดียวคงไม่พอ” พอปลายสายได้ยินประโยคเมื่อครู่ก็รีบเหงยหน้าขึ้นมามองรอบๆ
“ไพอยู่ไหน ทำไมเราไม่เห็นไพเลย” เสียงพูดปนสะอื้นตอบกลับมา เขายิ้มเล็กน้อยให้กับท่าทีที่ของอีกคน
“เดี๋ยวเดินไปหา”
“รีบเดินที...ได้ไหม”
“ได้อยู่แล้วครับ”
เขาวางสายแล้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไม่ไกลไม่ใกล้อีกคนเท่าไรนัก
“ร้องไห้เป็นเด็กเลยนะ”
“ตอนเด็กร้องไห้เยอะกว่านี้อีก”
“...”
“แต่ยังไม่เจ็บเท่านี้เลย”
ร่างเล็กพูดจบแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ไม่มีเสียงสะอื้นแล้วมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด สักพักศีรษะกลมๆก็พิงลงมาที่ไหล่ของเขา
“ทำไมเราโง่จัง”
เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ยกแขนขึ้นโอบกอดไหล่ที่สั่นเบาๆแทนและปล่อยให้คนในอ้อมกอดร้องไห้สักพักแล้วจึงผลักอีกฝ่ายออกมาให้ได้คุยกัน
“ไปร้องต่อที่ห้องนะ มีแต่คนมองเขานึกเราทำจิร้องไห้หมดแล้วเนี่ย”
“นั้นสิ”
“ไปกัน”
“แต่เราอยากกินเหล้า เบียร์ก็ได้ อยากไปผับ อยากไปเมา”
“เดี๋ยวไปซื้อไปกินที่ห้องก็ได้ เดี๋ยวเมาเป็นเพื่อน”
“ใจดีจัง” เขาได้แต่ส่งยิ้มให้กับอีกคนแล้วพาเดินมาขึ้นรถ ระหว่างทางไม่ได้มีบทสนทนาอะไรมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำหน้าที่ของมัน ดวงตาที่บวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง
เขาไม่ได้เตรียมตัวกับเรื่องนี้ไว้มากนัก เพราะเขาคิดว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ใจของเขาเปลี่ยนไปแล้วแต่พอวันนี้มาถึงจริงๆ มันมีเรื่องที่เหนือความคาดหมายเข้ามา เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องพบเจอ และไม่รู้ว่าต้องควรทำหรือรู้สึกยังไง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้จบมันไปแล้ว ยังไงก็แล้วแต่มันก็จบลงไปแล้ว
ถึงจะรู้อย่างงั้นแต่เขาก็ต้องยอมรับว่ามันเกินกว่าที่เขาจะรับไหว และปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสร้างความเจ็บปวดให้เขาจริงๆ
“ถึงแล้วนะ”
“รถเรามีแบล็คนะแต่ต้องซื้อโซดากับน้ำแข็งเพิ่ม”
“ไม่ต้องซื้อหรอกกินมันเพียวๆนี่แหละ”
“ไม่ได้ดิ นี่จิกินข้าวหรือยังจะกินเหล้าเนี่ย”
“ยังไม่ได้กิน แต่ถ้าให้กินตอนนี้เราก็กินไม่ลงหรอก”
“กินข้าวก่อนเถอะ แล้วจะอยากเมาเท่าไหร่แล้วก็จะไม่ห้าม ให้อ้วกใส่ได้เต็มที่ด้วย” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆกับการหยอกล้อของอีกฝ่าย เขาอยากจะปฏิเสธคำขอร้องของอีกคนแต่พอมองสายตาที่อ้อนวอนนั้นก็เลยตกลงไป อีกฝ่ายขับรถมาตั้งไกลเพื่อพาคนร้องไห้เหมือนเด็กอย่างเขากลับห้อง การที่จะทำตามคำขอของอีกฝ่ายก็ดูเป็นเรื่องที่สมควรดี
“ขึ้นไปรอที่ห้องเลยล่ะกันเดี๋ยวเราไปซื้อข้าวมาให้กิน” เขาได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป เมื่ออีกคนออกปากจะช่วยเหลือ ถ้าจะมีสักวันที่เขาจะขอให้ใครสักคนช่วยเหลือดูท่าคงจะเป็นวันนี้
“อิ่มแล้วหรอ”
“อืม”
เขาวางช้อนลงบนจานข้าวที่ยังเหลือเกือบเกินครึ่งและเอื้อมมือไปหยิบแก้วตรงหน้ามาเทน้ำสีชา แต่ยังไม่ทันจะได้เทลงไปก็โดนคนข้างๆแย่งออกไปจากมือก่อน
“เดี๋ยวเราชงให้”
“ก็ได้”
คนที่เอ่ยปากจะชงให้ก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ขวดสูงที่บรรจุน้ำไว้เกือบเต็มก็ลดลงอย่างรวดเร็ว เจ้าของน้ำเมานั้นกินไปได้ไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนสี่ของปริมาณที่ลดไป แน่นอนว่าคนที่กินจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ร้องไห้ฟูมฟายในตอนบ่ายแก่ๆ แต่กลับกันในตอนนี้ที่เพียงแค่นั่งดื่มเงียบๆ ห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอให้นักศึกษาสองคนใช้ชีวิตอยู่ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงพัดลมตัวใหญ่ที่คอยทำหน้าที่ของมัน
“เรานี่โง่จังเนอะ แถมยังคอยทำให้คนอื่นลำบากอีก” หลังจากที่ห้องตกอยู่ในความเงียบมานาน คนตัวเล็กก็เริ่มพูดขึ้นมา แต่ก็ยังไม่หยุดดื่มน้ำที่อยู่ในแก้วเลยแม้แต่น้อย
“โง่ให้เขาหลอกอยู่ตั้งนาน..ไม่สิโง่มาตลอดเลยต่างหาก”
“เรามันดูโง่มากใช่มั้ยไพ”
“ไม่เลย สำหรับเราจิเข้มแข็งมากๆ”
“ไม่ได้เข้มแข็งหรอก เขาเรียกว่าโง่”
“อย่าโทษตัวเองดิ”
“ไพรู้ไหมวันนี้เราไปเจออะไรมา”
“ไอ้ฮัน?” เขาตอบกลับไป อีกคนไม่ตอบอะไรกลับมาแต่ยกแก้วขึ้นไปดื่มจนหมดในครั้งเดียว ก่อนที่อีกฝ่ายเริ่มทำท่าจะพูดอย่างจริงจัง ด้วยสติที่ไม่ครบถ้วนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปเป็นจำนวนมาก
“ใช่เราไปเจอฮัน เขาขอเราคืนดีก็เหมือนที่เขาชอบไลน์มาหานั้นแหละ...”
“แต่สักพักก็มีผู้หญิงคนนึงปิดประตูเข้ามา ไพรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นใคร” เขาส่ายหน้ากลับไปเป็นคำตอบ อีกฝ่ายยิ้มเล็กน้อยเป็นที่ยิ้มที่เขาสัมผัสได้มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีแน่ๆ ไม่นานคนตัวเล็กก็เริ่มพูดต่อ
“เขาเป็นแฟน...เป็นมานานแล้วตั้งแต่ก่อนเรากับเขาจะรู้จักกัน เหอะ เราไม่เคยรู้เลยว่าเราก็เป็นแค่ชู้คนนึง”
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะปาข้าวของใส่เรา กรี้ดใส่เรา ตะโกนด่าเราว่าเราเป็นชู้ หน้าด้าน ทำให้คนรักเขาแตกแยกกัน เราชาไปหมดเลยรู้ไหม ตอนที่ฮันไปมีคนอื่นนอกใจเรา เรายังไม่เจ็บเท่าที่รู้ว่าตัวเองก็เป็นชู้กับแฟนคนอื่น”
“แต่จิไม่รู้”
“ใช่ก็เพราะเราไม่รู้ไง เราไม่เคยรู้เลย เราคิดว่าเราเป็นที่หนึ่งของเขามาตลอด ไม่ว่าเขาจะไปมีคนอื่นยังไงแต่เราก็เป็นที่หนึ่งอยู่ดี แต่พอได้มารู้จริงๆว่าเราไม่เคยเป็นที่หนึ่งเลย เราแค่เป็นตัวคั่นเวลาตอนที่ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่”
“ผู้หญิงคนนั้นเขาไปเรียนต่างประเทศ เขาเพิ่งกลับมาวันนี้แล้วก็มาเจอเราทันทีที่กลับมา เราโคตรสงสารผู้หญิงคนนั้นเลยว่าเขาต้องเสียใจแค่ไหน...สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็ให้ฮันเลือกว่าจะเลือกใคร”
“ฮันตอบแบบไม่คิดเลยว่าเลือกผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งขอให้เรากลับไปแท้ๆ”
“เรามีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขา แต่เราพูดได้แค่เลิกกันเถอะ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเดินออกมาจากห้องเขาตอนไหน...ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มของจิ หัวเล็กๆเอนลงมาพิงอยู่ที่ไหล่ของเขา หลังจากที่ได้ฟังเขาก็เข้าใจคนตัวเล็กขึ้นมาทันทีว่าทำไมถึงร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ การที่ต้องกลายมาเป็นชู้โดยไม่รู้ตัว แล้วต้องมารู้ว่าตัวเองไม่เคยเป็นตัวจริงเลยมันคงเจ็บปวดน่าดู
“ร้องไห้ออกมาเถอะไม่ต้องกลั้นหรอก” เขาปลอบคนตัวเล็กเมื่ออีกคนกลั้นน้ำตาจนเหมือนหายใจไม่ออก สองแขนโอบอีกคนเอาไว้ ไหล่คนในอ้อมกอดยังคงสั่นต่อเนื่อง คนตัวเล็กพิงเขาต่างโซฟาที่นั่งอยู่ในตอนนี้ และยังคงร้องไห้อยู่อย่างงั้น
“ขอบคุณที่มาหาเรานะ” คนในอ้อมกอดพูดปนเสียงสะอื้น
“ไม่เป็นไรหรอก”
“เราโทรหาอินแล้วล่ะแต่อินไม่รับ เราเลยเข้าไปในไลน์เลยรู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบของอินกับซอร์ฟ” อีกคนยังพูดต่อทั้งๆที่ร้องไห้ไปด้วย “เราเลยไม่กล้าโทรไปอีก เราคิดไม่ออกจริงๆว่าเราจะบอกใครดี เราเห็นแชทไพอยู่ใกล้ที่สุดเราเลยทักไป”
“ไม่เป็นไรอะไรแล้ว มันจบแล้ว แค่นี้จิก็เก่งมากแล้วล่ะ”
“เราขอโทษนะ เราทิ้งไพแท้ๆยังจะขอให้ไพมาช่วยอีก”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว” เขาพูดแล้วผลักอีกคนออกมาจากอ้อมกอด ช่วยเช็ดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนแก้มนิ่มๆที่เจือด้วยสีแดงนั่น เขามองไปที่ตาคู่สวยที่คลอไปด้วยน้ำตาถึงแม้มันจะดูเศร้า แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าน้ำตาที่คลออยู่มันทำให้ดวงตาคู่นี้สวยขึ้นไปอีก
“ไพ”
“หื้ม”
“เรา...ขอจูบได้ไหม”
“คนจะจูบกันต้องขอด้วยหรอ”
หลังจากเขาพูดจบ แขนสองข้างขึ้นโอบคอของเขา ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันอีกฝ่ายจึงดึงเขาลงไปประกบปาก มันไม่ใช่ครั้งแรกของเราสองคนที่จูบกันแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันรุนแรงและยาวนานกว่า เราปรับองศาของใบหน้าเพื่อความพอดี เป็นจูบที่ยาวนานเพราะต่างคนต่างไม่มีใครหยุดยั้ง ส่งลิ้นเข้าไปสำรวจปากของอีกคนอย่างจาบจ้วง จนกระทั่งคนที่เหนื่อยจากการร้องไห้ร้องประท้วงขึ้นเหมือนจะขาดอากาศหายใจเขาจึงผลักออก ร่องรอยของการจูบยังคงเชื่อมอยู่บนริมฝีปากของเราสองคน เราสบตากันจูบแตะปากเบาๆสองสามครั้งก่อนจะผลักออกจากกัน
“จิเมาแล้วนะ”
“ไพ”
“ว่ายังไง”
“เราขอได้ไหม...เข้ามาได้หรือเปล่า”
“จิเมามากแล้วนะ”
แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไม่ส่งผลต่อเจ้าของดวงตาสวยคู่นั้น อีกฝ่ายขยับตัวขึ้นมานั่งอยู่บนตักของเขา เขายังคงจ้องดวงตาหวานคู่นั้นอยู่ แก้มที่ขึ้นสีแดงระรื่นบ่งบอกว่าอีกคนเมามากแค่ไหน รวมถึงที่นั่งอยู่บนตักเขาอย่างไม่เป็นสุขอีกด้วย
“ลิน...ได้ไหม”
“จิราเมามากแล้วรู้ไหมครับ อย่าทำแบบนี้เลย มันจะเป็นจิราเองที่เสียใจนะ”
“ลินจะปฏิเสธทั้งๆที่ลินก็ต้องการหรอ”
“ก็ใครใช้ให้ขึ้นมานั่งบนตักแบบนี้ล่ะ”
มือสองข้างของเขาเลื่อนมาจับเอวคนที่นั่งอยู่บนตักอย่างอัตโนมัติ จิราที่นั่งอยู่บนตักเปลี่ยนจากมือที่โอบรอบคอเลื่อนมาจับใบหน้าของเขาให้สบตาตรงๆกับอีกฝ่ายก่อนจะก้มลงมาประทับจูบอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากประกบกันเขาค่อยๆสอดแทรกลิ้นเข้าไป ค่อยๆดูดซึมความหวานในโพรงปาก จูบค่อยๆดำเนินไปช้าๆ รสจูบไม่ได้หอมหวานมากนักมันถูกตัดด้วยรสฝาดขมๆของแอลกอฮอล์แต่มันกลับทำให้เขาอยากชิมปากนี้ สำรวจทุกซอกทุกมุมอย่างช้าๆ เสียงครางในลำคอทั้งของเขาและของจิต่างต่างขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบสนิท ลิ้นที่เกี่ยวพันกันไปมา ใบหน้าเอียงรับสัมผัสของอีกคนอย่างไม่หยุด คนตัวสูงที่ถูกนั่งทับรวบตัวด้านบนขึ้น ถึงจะลำบากอยู่บ้างแต่จูบที่ร้อนแรงและยาวนานก็ยังไม่หยุดลง จนกระทั่งเขาปล่อยตัวอีกคนลงบนเตียง
“จะช่วยนะแต่ไม่เข้าไป ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
“ลิน..”
“ตกลงไหมครับ”
“ตกลงก็ได้”
เมื่อสิ้นสุดประโยคของคนใต้ร่างเขาก็ประกบปากจูบอีกครั้ง จากริมฝีปากไปที่แก้มทั้งสองข้าง ขบใบหูของอีกคนเบาๆก่อนนะประทับตราลงไปบนลำคอหอหงส์จนพอใจ เสื้อนักศึกษาถูกประกระดุมอย่างรวดเร็ว ยอดดอกถูกครอบครองโดยคนข้างบน มือสองข้างบีบเค้นไปที่เอวที่ไม่สอบมากนักแต่ก็ไม่ได้คอดเกินไปจนเหมือนสตรี ริมฝีปากของคนข้างบนค่อยๆไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ
ตะขอกางเกงสแลคสีดำถูกปลดออกไป เหลือเพียงแต่กางเกงชั้นในสีขาวขอบสีเทาของอีกคน ท่อนล่างของทั้งสองเบียดเสียดกันไปมาตามแรงอารมณ์ มือเล็กๆของอีกคนกำเสื้อเชิ้ตสีขาวระบายความอึดอัดที่วนอยู่ในตัว
“ถอดสิครับ”
คนด้านบนก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ใบหู มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา ถึงแม้ด้านล่างที่เสียดสีกันอยู่จะแพร่ซ่านความเสียวไปทั่วแต่เสื้อก็ถูกออกไปได้ในที่สุด แผงอกและหน้าท้องที่เข้ากันพอดีกับหุ่นที่สูงลิ่วทำให้เขาแอบใจสั่นเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า
“ยังถอดไม่หมดนะ”
“หื้ม?”
“จะถอดแต่เสื้อหรอครับคุณจิรา”
“หรือว่าถอดไม่เป็น”
“เดี๋ยวผมจะถอดให้ดู”
คนข้างบนค่อยๆเลื่อนตัวลงมา ใบหน้าของคนตัวสูงอยู่ตรงกับตรงกลางลำตัวของคนข้างล่าง ไพค่อยๆก้มลงไปใช้ฟันกัดเข้าที่ขอบกางเกงในจากนั้นค่อยๆดึงมันออกมาจนพ้นขา
“ทีนี้ถอดเป็นแล้วนะ”
“ถอดเป็นตั้งนานแล้ว”
คนตัวเล็กไม่ได้ทำแบบเดียวกับอีกฝ่ายแต่แค่ถอดให้อีกฝ่ายธรรมดาด้วยมือเท่านั้น “ขี้โกงนี่น่า” คนตัวสูงพูดขึ้นเมื่อเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนเตียงนี้ถูกถอดออกไป
“ถ้างั้นก็ลงลงโทษสิ”
“จิรา”
“หื้ม”
“ตกลงกันแล้วก็ต้องทำตามที่ตกลงสิครับ”
คนด้านบนยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของคนด้านล่างที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินในวันที่อีกคนสติครบร้อย ก่อนจะเริ่มบทจูบอีกครั้ง แกนกลางที่เบียดเสียดกันยิ่งเบียดเสียดกว่าเดิมเพราะไร้ผ้าที่คอยกั้นกลาง ทั้งรสจูบที่ร้อนแรงและความเป็นชายที่ถูไถกันไปมาถูกกระตุ้น ยิ่งทำให้อารมณ์ของทั้งสองคนพลุ่งพล่านทวีคูณ
แต่ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดอารมณ์ที่โถมกระหน่ำ คนที่กำลังควบคุมเกมส์เอือมมือไปหวังจะคล้ำหาเจ้าตัวการแต่ก็ใช้เวลานานพอสมควร จนรู้สาเหตุว่าเป็นโทรศัพท์ของเจ้าตัวเอง แต่ด้วยอารมณ์ที่กำลังตีขึ้นมาตอนนี้เขาได้แต่กดไปส่งๆทันทีนั้นเสียงเรียกโทรศัพท์ก็เงียบลง
“ไพ”
“ว่าไงครับ”
“เข้ามาได้ไหมเข้ามาเถอะนะ...เราไม่ไหว ละแล้ว”
“คิดดีแล้วหรอ”
“ไพ..ขะเข้า ม..มาเถอะ”
คนคุมเกมส์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่หน่ำซ้ำยังถูไถแก่นกายของตัวเองไปมาหน้าช่องทางรักนั้นอีก ทำให้คนใต้ร่างส่งเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ไพ อย่าแกล้งกันสิ”
“แกล้งอะไรครับ”
“จะเข้าก็เข้ามาเลย”
“เราต้องทำตามที่ตกลงกันไว้สิครับ”
“นิสัยไม่ดี”
“นี่แหละบทลงโทษของคนขี้โกง”
ไพค่อยๆเลื่อนตัวลงมา ใบหน้าของไพอยู่ตรงกับแก่นกายของคนด้านล่างที่
“อย่าลืมเรียกชื่อไพดังๆนะ”
คนคุมเกมส์ค่อยๆใช้ปากครอบครองแก่นกายของคนข้างล่าง ดูดดันตามประสบการณ์ที่ตัวเองเคยมีประหนึ่งกำลังชิมไอติมแท่งโปรดอยู่ก็ไม่ต่าง ด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงจนยากจะควบคุมฟันแหลมบางซีกก็สร้างความเสียวให้เจ้าของแก่นกายถึงขนาดส่งเสียงร้องออกมา
“ไพเราเจ็บ” มือเล็กของคนที่อยู่ด้านล่างขยุ้มผมสีดำสนิทเพื่อระบายความเสียวซ่าน
“ขอโทษครับ แต่ขอเสียงแบบเมื่อกี้อีกได้ไหม”
“ก็เริ่มสักทีเถอะ..ไม่ไหวแล้ว”
“ได้ครับคุณจิรา เรียกชื่อผมดังๆด้วยล่ะ”
เมื่อคนด้านล่างเอ่ยปากขอ เขาก็เริ่มเกมส์ทันที ปากเข้าครอบครองแก่นกายรูดริมฝีปากตามความยาวที่กำลังโตเต็มตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วทำให้ฟันขูดไปตามแก่นกายด้วย เสียงร้องของอีกคนยังดังอย่างต่อเนื่องเช่นเดียกับเสียงหยาบโลนที่เป็นจังหวะนั้นด้วย
“ไพ..อีกนิด”
“เร็วอีก...ใกล้แล้วไพ”
“ไพ..อื้อ อะอ่า พ..ไพ”
“ไพ”
น้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าขารวมถึงใบหน้าและปากของคนตัวสูง ไพค่อยๆกลืนกินนำ้สีขาวนั้น ทำความสะอาดจนหน้าขาที่เคยเปรอะเปื้อนสะอาดเป็นปกติ คนตัวสูงเลื่อนตัวไปมอบจูบที่ดูดดื่มให้คนที่เพิ่งปลดปล่อยไป จนกระทั่งคนใต้ร่างร้องในลำคอเพื่อขออากาศหายใจ
“ต่อไปต้องทำให้บ้างนะ”
“แล้วก็..ใช้แค่ปากด้วย”
คนด้านล่างพลิกขึ้นทับตัวร่างสูงเมื่อสิ้นประโยคนั้น ก่อนจะเริ่มบทจูบสอดแทรกลิ้นเข้ามาแลกเปลี่ยน เสียงจูบดังขึ้นในห้องสี่เหลี่ยม เป็นเชื้อเพลิงให้กับกามอารมณ์ในร่างกายทั้งสองพลุ่งสูงขึ้นมาอีกครั้ง คนตัวสูงที่ตอนนี้ถูกพลิกให้มาอยู่ด้านล่างได้เห็นอีกมุมที่ต่างไป เมื่อคนตัวเล็กค่อยๆเลื่อนตัวลงไปให้ใบหน้าพอดีกับแก่นกายร้อนที่กำลังโตเต็มที่
คนตัวเล็กที่โดนเขาทั้งประทับตราและบีบเค้นจนตัวแดงไปหมด มันทำให้อารมณ์ของเขายิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีกจนเขาอยากจะเอาแท่งร้อนเข้าไปในช่องทางรักตามคำขอของอีกคนจริงๆ แต่ความดีในจิตใจก็ยังชนะและยับยั้งเขาเอาไว้ว่าอีกคนไม่มีสติ แต่ถ้าหากเขาเมาจนไม่สติมากกว่านี้ เขามั่นใจได้เลยว่าไม่มีทางที่ความดีใจในจิตใจของเขาจะชนะแน่ๆ
ไม่นานอีกฝ่ายก็เริ่มใช้ปากครอบครองทันที อีกฝ่ายค่อยๆกลืนกินส่วนหัวก่อนจะค่อยกลืนกินเข้ามาเรื่อยๆ อีกฝ่ายแทะโลมดูดดึงไปจนทั่วแก่นกายของเขาจนเขาเริ่มที่จะทนไม่ไหว
“จิรา อ่าา อื้มม”
“เอาเลยจิราไม่ไหวแล้ว”
เมื่อคนข้างบนได้ยินคำขอก็เข้าครอบแก่นกายร้อนทันทีแต่ด้วยขนาดของมันคนตัวเล็กไม่สามารถที่จะครอบครองทั้งหมดได้ในทีเดียว แต่เมื่อคนใต้ร่างเริ่มกระแทกสวนเข้ามาในปากเขาเลยเริ่มดูดดึงด้วย หัวเล็กๆผงกขึ้นลงตามอารมณ์ คนตัวสูงก็ส่งเสียงต่ำในลำคอออย่างพอใจ เมื่ออารมณ์เริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆคนตัวสูงก็กระแทกสวนกลับไปในปากของคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดน้ำขาวขุ่นก็ทะลักออกมา คนตัวเล็กกลืนมันเข้าไปอย่างลำบากเพราะอาการจุกที่อีกคนกระแทกสวนเข้ามาแรงเกินไป แต่ไม่นานร่างเล็กก็จัดการน้ำขุ่นขาวจนหมดและทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนตัวสูงที่ส่งเสียงในลำคออย่างมีความสุข
“แค่นี้ก็หมดแรงแล้วหรอ” คนตัวสูงรวบคนตัวเล็กเขามากอดเอาไว้ในอ้อมแขนและห่มผ้าห่มให้
“ไม่ได้เหนื่อยแต่จุกก็เล่นกระแทกเข้ามาแบบนั้น”
“ขอโทษ ก็มันห้ามไม่ได้จริงๆ”
“ไม่ให้อภัย”
“แล้วต้องทำยังไง”
“เข้ามาไม่ได้หรอ”
คนในอ้อมกอดช้อนตาขึ้นมามองเหมือนแมวตัวน้อยๆที่กำลังอ้อนเจ้านายของมันอยู่ก็ไม่ต่าง
“เอาไว้ถ้าไม่เมาแล้วยังพูดเหมือนเดิมอยู่จะไม่ปฏิเสธ”
“ทำไม..”
“พอ นอนเถอะเมาจนจะเสียตัวอยู่แล้ว”
เขาเลิกจ้องตากับคนในอ้อมกอดแล้วดันศีรษะของอีกคนให้มาชิดที่อกแทนก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง หลังจากที่เมื่อไม่นานก่อนหน้าดังไปด้วยเสียงของกามอารมณ์ และจบคืนนี้จบไปอีกวันหนึ่งบนเตียงนี้อีกครั้งกับคนเดิม
.
.
.
.
.
.
TBC
คอมเม้นกันหน่อยน้าว่าเป็นยังไง อยากรู้ฟิคแบคบทบรรยาย ถ้าดีอาจจะมีบทบรรยายอีกจะได้เก็บไปพิจารณาเพราะกว่าจะแต่งได้ยากมากๆ เหนื่อย5555
#เตียงเดียวกันหลินฮุน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น